De Fed kon onmiddellijk de overwinning claimen en de complimenten in ontvangst nemen.
Voor het eerst in de geschiedenis overweegt de Fed officieel en mondeling het gebruik van monetair beleid om de inflatie te verhogen, of op zijn minst de inflatieverwachtingen. Vrijdag was het de beurt aan Charles Evans, president van de Chicago Fed, om deze boodschap in de hoofden van recalcitrante consumenten en arbeiders te doordringen, wier vruchten van hun arbeid worden verteerd door inflatie:
“Omdat de inflatieverwachtingen onder onze 2% -doelstelling lijken te liggen en het hardnekkig is … zegt het me dat onze huidige beleidsinstelling aan de restrictieve kant is”, vertelde hij aan verslaggevers. Hij ziet dit jaar twee renteverlagingen van elk 25 basispunten, niet omdat de economie het nodig heeft, maar om consumenten en werknemers erop te hameren dat hun zuurverdiende dollars hun koopkracht niet snel genoeg verloren en dat ze hun houding en verwacht dankbaar meer inflatie. Stellar is druk bezocht.
Maar het probleem is niet dat er niet genoeg inflatie van de consumentenprijzen is. Er is genoeg. Iedereen heeft zijn verhalen. De inflatie is voor iedereen anders. Wanneer uw huur 10% stijgt, en 50% van wat u verdient, gaat naar huur, en als bovendien uw premie voor ziektekostenverzekering 30% stijgt, en 20% van wat u verdient naar de ziektekostenverzekering gaat, hoe u het ook bekijkt , je hebt een hoop inflatie in handen.
En zodat je deze stijging van je kosten van levensonderhoud kunt opvangen, is er 3% looninflatie, hahahahaha….
Andere mensen worden niet geconfronteerd met dit soort enorme inflatiedruk. Ze wonen misschien op plaatsen waar de huren laag zijn. Mensen die hun huis bezitten – meer dan 60% van de huishoudens – hebben te maken met weinig inflatie op het huizenfront, tenzij ze verhuizen. Elektronica, meubels, apparaten, kleding, schoenen en vele andere dingen zijn in de loop der jaren goedkoper geworden als je weet hoe je internet moet gebruiken. Het hangt er dus allemaal vanaf. En het wordt allemaal gemiddeld over de VS, voor iedereen in de VS, en deze gegevens worden samengevat in verschillende inflatie-indices voor consumentenprijzen.
De index van de inflatie van de consumptieprijzen die de Fed als maatstaf hanteert voor haar 2% -doelstelling voor “prijsstabiliteit” is de PCE-index. Deze index laat doorgaans de minste inflatie zien van de belangrijkste indices. En de Fed concentreert zich op de PCE-index zonder voedsel en energie, omdat die twee categorieën zeer vluchtig zijn; voedsel- en benzineprijzen kunnen sterk stijgen en dalen. Icon is nieuw op de markt.
Het doel van de Fed is ‘symmetrisch’, zoals het steeds zegt, wat inhoudt dat de inflatie iets boven of onder het streefcijfer kan liggen zonder een monetaire reactie uit te lokken.
Dan is er de consumentenprijsindex, of CPI. Het wordt ook geleverd met een “kern” -versie zonder voedsel en energie, waardoor het een stuk minder vluchtig is. De CPI is meestal hoger dan de PCE-index.
Er zijn constant klachten over CPI: dat het niet de volledige last weerspiegelt van de stijgingen van de kosten van levensonderhoud die consumenten en werknemers ervaren. Zoals hierboven vermeld, ervaart iedereen inflatie anders, en niemand zal blij zijn met een nationaal gemiddelde, maar dat is wat we hebben.
Desalniettemin is de kern-CPI een stuk minder onrealistisch dan de kern-PCE. De grafiek toont kern-PCE (blauw) en kern-CPI (rood), en het doel van de Fed (groen). Merk op hoe de rode lijn (kern-CPI) sinds de Grote Recessie op een redelijk “symmetrische” manier iets boven of onder de doelstelling van de Fed ligt. Als de Fed de kern-CPI als doel kiest, is haar missie van “2% prijsstabiliteit” bereikt, en zou deze jarenlang zijn volbracht, en kan het de wereldwijde complimenten voor het “volbrengen” van haar missie in de zak steken:
Om de succesratio van de Fed verder te verbeteren, had de Fed, na het veranderen van de maatstaf naar de kern-CPI, het Bureau of Labor Statistics (BLS), dat de CPI samenstelt, kunnen overhalen om minder agressief te zijn met ‘hedonische kwaliteitsaanpassingen’.
De “hedonische kwaliteitsaanpassingen” zijn logisch op conceptueel niveau. Bijvoorbeeld met auto’s. Ze zijn vandaag op talloze manieren een stuk beter dan in 1980. Prestaties, comfort, veiligheid (meerdere airbags, beschermingsstangen bij aanrijdingen van opzij, kreukelzones, antiblokkeerremmen, tractiecontrole, waarschuwingssystemen, enz.), Elektronica om van te dromen in de jaren 80, achteruitrijcamera’s, veersystemen, emissiecontrolesystemen, materialen, duurzaamheid, etc. Dit alles kost geld om te ontwikkelen en te bouwen.
Dus als nieuwe auto’s jaar na jaar beter worden, zijn deze extra kosten, omdat ze aan de prijs van de auto worden toegevoegd, conceptueel geen inflatie, omdat u een beter product krijgt en er dus meer voor betaalt. Uw kosten van levensonderhoud stijgen, maar u bent waarschijnlijk veiliger en comfortabeler en u krijgt een betere levenskwaliteit.
Dit is een belangrijk aspect van inflatie: als uw kosten van levensonderhoud stijgen omdat u producten van hogere kwaliteit koopt, is het deel dat wordt toegeschreven aan de kosten van hogere kwaliteit geen inflatie: ja, het leven wordt duurder, maar het wordt waarschijnlijk beter, en dat deel is geen inflatie. Opblaasbaarion is wanneer hetzelfde ding met dezelfde eigenschappen duurder wordt.
Dus prijsstijgingen die zijn gebaseerd op productverbeteringen worden gecorrigeerd uit de inflatie-index. Deze “hedonistische kwaliteitsaanpassingen” voor nieuwe voertuigen zijn gebaseerd op deze factoren, volgens de BLS: Betrouwbaarheid, duurzaamheid, veiligheid, brandstofbesparing, manoeuvreerbaarheid, snelheid, acceleratie / vertraging, laadvermogen, comfort of gemak, en toegevoegde of verwijderde uitrusting.
Dit geeft ons een situatie waarin de prijzen van nieuwe voertuigen sinds 1997 in wezen geen inflatie vertonen, terwijl de feitelijke transactieprijzen sterk zijn gestegen:
Conceptueel krijg ik deze kwaliteitsaanpassingen. Maar ze worden toegepast op veel items, zoals consumentenelektronica en de biggie, huisvestingskosten (huur en ‘equivalente huur van de hoofdverblijfplaats van de eigenaar’, wat een mooier appartement, huis of appartement betekent). En zelfs enigszins agressieve kwaliteitsaanpassingen, verspreid over de items in de mand, hebben een aanzienlijke impact in de eigenaardige wereld van het beoordelen van de Fed, waar mensen meer dan een of twee tiende van een procentpunt werken – zeg maar een jaarlijks inflatiepercentage van 1,8 % (onder doel = Fed mislukt) versus 2,0% (op doel = Fed geslaagd).
Maar deze kwaliteitsaanpassingen zijn agressief – en waarschijnlijk overdreven agressief genoeg voor waar de feitelijke inflatie wordt onderschat door een relatief klein bedrag dat een enorm verschil maakt met betrekking tot het monetaire beleid, waar een verandering van vijf tiende van een procentpunt Fed-juryleden ertoe kan brengen om gaan in hyperventilatie, vooral aan de kant van de undershoot.
De Fed moet dus eerst zijn maatstaf veranderen van kern-PCE naar kern-CPI, waarmee zowat al zijn huidige “lage inflatie” -probleem in één klap zou worden opgelost.
En als de omschakeling eenmaal is voltooid, moet de Fed de datapunten indelen zodat de BLS minder agressief is in de kwaliteitsaanpassingen. Gewoon een tikkeltje hier en daar. En de kern-CPI, zelfs met de huidige prijsgegevens, zou onaangenaam hoog boven de doelstelling van de Fed liggen en de ‘lage inflatie’ zou worden overwonnen.
De Fed zou de overwinning kunnen claimen op het front van de “lage inflatie” en de complimenten kunnen incasseren en haar ijzersterke geloofwaardigheid kunnen opbouwen dat ze altijd de “lage inflatie” zal overwinnen. En dan zou het zijn retoriek weer kunnen veranderen in piekeren over hoe de inflatie in bedwang moet worden gehouden, en hoe deze inflatiepuls gewoon ‘van voorbijgaande aard’ was, of wat dan ook.
